Istnieje wiele programów do tworzenia kopii zapasowych. Tradycyjnymi programami do tego przeznaczonymi są: tar, cpio, dump. Wybór narzędzia może być podyktowany wybranym medium.

tar i cpio są podobne. Oba programy potrafią zapisywać i odczytywać dane z taśm, do tego potrafią obsłużyć każde medium, z którym potrafi sobie poradzić jądro. Niektóre Unixowe wersje tara i cpio mogą mieć problemy z dziwnymi plikami ( dowiązaniami symbolicznymi, plikami urządzeń, itp. ), jednak Linuxowe wersje poradzą sobie z każdym plikiem.

dump pracuje w sposób nieco odmienny niż powyższe programy - odczytuje pliki bezpośrednio z urządzenia, bez pośrednictwa systemu plików. Program został specjalnie napisany do tworzenia kopii zapasowych, tar i cpio powstały w celu archiwizowania danych.

Bezpośrednie odczytywanie systemu plików ma pewne zalety - umożliwia odczytywanie plików bez zmiany ich znaczników czasowych; używając tara, lub cpio musiałbyś zamontować system w trybie wyłącznie do odczytu. Bezpośrednie odczytywanie systemu plików jest wydajniejsze przy kopiowaniu wszystkiego. Główną wadą takiego podejścia jest ograniczenie programu do jednego systemu plików; Linuxowy dump rozumie tylko i wyłącznie ext2.

dump ma wbudowaną obsługę poziomów kopiowania (omówimy je w dalszej części); tar i cpio wymagają do tego dodatkowych narzędzi.

Porównanie niestandardowych programów przekracza ramy tej książki.