Jądro postrzega swap jako normalny plik, liczy się jedynie brak dziur i specjalna sygnatura utworzona za pomocą mkswap. Plik musi znajdować się na lokalnym systemie plików, NFS nie wchodzi w grę.

Informacja o dziurach jest ważna. Plik wymiany powinien mieć zarezerwowaną objętość, tak aby jądro zapisując dane nie musiało allokować sektorów dla pliku. Dziura w pliku oznacza, że nie ma zaallokowanych sektorów, a to powoduje drastyczny spadek wydajności.

Dobrym sposobem na utworzenie odpowiedniego pliku wymiany jest następujące polecenie:

$ dd if=/dev/zero of=/extra-swap bs=1024 count=1024
  1024+0 records in
  1024+0 records out
$

gdzie /extra-swap jest nazwą pliku wymiany, rozmiar pliku podawany jest za pomocą opcji count=. Rozmiar powinien być podzielny przez 4 - jądro zapisuje strony pamięci w blokach po 4 kB.

Partycja wymiany nie jest niczym specjalnym. Tworzysz ją jak normalną partycję, jedyną różnicą jest to, że nie zawiera systemu plików. Dobrym pomysłem jest ustawienie typu partycji na 82 (Linux Swap), dzięki temu lista partycji stanie się czytelniejsza.

Po stworzeniu pliku lub partycji musisz stworzyć odpowiednią sygnaturę. Służy do tego mkswap, np.:

$ mkswap /extra-swap 1024
  Setting up swapspace, size = 1044480 bytes
 
Zauważ, że taki obszar wymiany nie zostanie użyty - instnieje, jednak jądro o nim nic nie wie.

Posługując się
 mkswap powinieneś być ostrożny - program nie wykonuje żadnych testów przed stworzeniem sygnatury.
 Może łatwo nadpisać ważne dane za pomocą
 mkswap!

Mechanizm zarządzania pamięcią limituje rozmiar pojedynczego obszaru wymiany do 127 MB, oraz może ich być
 maxymalnie 8 (co daje 1 GB). (przyp. tłum.: w którejś wersji jądra usunięto ten limit, nie pamiętam w której).