Niektórzy twierdzą, iż powinieneś zaallokować dwa razy wielkość ramu, nie jest to prawidłowe podejście. Oto jak to zrobić poprawnie:

• Określ całkowite zapotrzebowanie na pamięć. Jest to największa ilość pamięci, którą będziesz jednocześnie potrzebował, suma zapotrzebowań wszystkich programów. Możesz to zrobić uruchamiając wszystkie programy z twojej listy. (jeżeli nie masz dostatecznej ilość pamięci prawdopodobnie część z nich się wywali).

  Dla przykładu: jeżeli chcesz uruchamiać X, powinieneś zaallokować dla niego około 8 MB, gcc potrzebuje kilka megabajtów ( niektóre pliki potrzebują niezwykle dużo pamięci - około 10 MB, jednak zazwyczaj wystarczają 4 MB ), itd. Jądro zużyje około megabajta dla siebie, zazwyczaj powłoka i kilka potrzebnych narzędzi razem da nam zapotrzebowanie na 1 MB. Nie musisz być dokładnym, jednak powinieneś podchodzić do sprawy pesymistycznie.

  Pamiętaj, że należy brać również liczbę osób pracujących na komputerze. Jednakże, jeżeli dwaj użytkownicy uruchomią ten sam program zużycie nie podwoi się - część programu, oraz biblioteki będą dzielone między procesami.

  Polecenia: free i ps przydadzą Ci się do oszacowania zapotrzebowania.

• Podczas szacowania pamięci w kroku 1 musisz pamiętać o bezpiecznej granicy - prawdopodobnie zapomnisz o kilku programach, albo zmienisz swoje wymagania. Musisz odłożyć trochę pamięci na czarną godzinę. (Lepiej zaallokować zbyt dużo niż zbyt mało swapu, jednak nie ma sensu aby miejsce się marnowało - musisz wybrać dla siebie optimum). Ponieważ lepiej jest pracować z okrągłymi liczbami możesz zaokrąglić rozmiar do pełnych megabajtów.

• Opierając się na powyższych obliczeniach powinieneś oszacować twoje potrzeby. Aby wyznaczyć rozmiar obszaru wymiany powinieneś od obliczonej liczby odjąć rozmiar fizycznej pamięci. (Na niektórych Unixach musisz zaallokować obszar licząc również pamięć fizyczną - w tym wypadku nie odejmuj jej rozmiaru).

• Jeżeli twój wyliczony rozmiar swapu jest znacznie większy niż twoja fizyczna pamięć (kilkakrotnie więcej) powinieneś zainwestować pieniądze w zakup większej ilość pamięci, w innym wypadku odczujesz spadek wydajności.

Dobrym pomysłem jest utworzenie swapu nawet jeżeli go nie potrzebujesz. Linux agresywnie korzysta ze swapu, tak aby jak najwięcej fizycznej pamięci pozostało wolną. Linux zapisze na dysku wszelkie nie używane dane. W ten sposób mamy więcej pamięci dostępnej od ręki.

Obszar wymiany może być rozdzielony na kilka dysków. W ten sposób można poprawić wydajność. Możesz popróbować kilku schematów, jednak pamiętaj, że robienie takich eksperymentów jest trudne. Nie powinieneś wierzyć w wyższość jednego schematu nad drugim, zależy to od wielu czynników i w twoim wypadku może być kłamstwem.